ورود یا عضویت

تاریخچه هم پیمایی یا هم ماشین شدن

هم پیمایی و بحران های سوخت در جهان

افزایش قیمت جهانی نفت خام و به تبع آن افزایش بهای سوخت همواره باعث شده است که کشورهای مختلف به فکر راه حل های گوناگون برای کاهش مصرف سوخت های فسیلی باشند. موضوع هم پیمایی در خلال جنگ جهانی دوم و پس از کمبود سوخت مطرح شد. در این دوران دولت ایالات متحده از هم پیمایی به دلیل بالا بودن قیمت جهانی سوخت به شدت حمایت کرد. در ماه می سال ۱۹۴۱، پرزیدنت روزولت، دفتر هماهنگ کننده نفت (Office of the Petroleum Coordinator) را تاسیس نمود. این دفتر به منظور تمرکز و ایجاد هماهنگی در فعالیت های نفتی تاسیس گردید. مأموریت اصلی این دفتر ارائه پیشنهادهایی در خصوص یکپارچه سازی و صرفه جویی در مصرف نفت در همه ابعاد صنعت بود. این دفتر از هر گونه تلاش های داوطلبانه برای کاهش مصرف سوخت حمایت کرد. پس از یک سال و نیم تلاش، این دفتر در کاهش مصرف سوخت ناموفق بود تا اینکه این دفتر با یک کمیته سطح بالاتر به نام کمیته حفاظت از محصولات (Products Conservation committee) جایگزین گردید و این ساختار تا پایان جنگ جهانی دوم حفظ شد.

کمیته حفاظت از محصولات سه هدف اصلی داشت:
- فراهم کردن شرایطی که ضرورت جیره بندی سوخت برای همگان قابل فهم باشد.
- دستیابی به وضعیت بهتر برای پذیرش عمومی برنامه های جیره بندی سوخت.
- رسیدن به صرفه جویی بیشتر سوخت بنزین از طریق سواری اشتراکی (Car sharing) یا هم پیمایی (Carpooling)
کمیته حفاظت از محصولات برای دستیابی به اهداف فوق، اقدام به تبلیغات بسیار وسیع و گسترده ای کرد. این کمیته با به کارگیری افراد متخصص و با استفاده از تکّه کلام های جذاب، سعی به تشویق مردم در استفاده از هم پیمایی به جای استفاده از خودروی تک سرنشین نمود. این تبلیغات عمدتا در روزنامه ها منتشر می شد یا به صورت پوستر در نقاط مختلف شهر نصب می گردید.
در خلال جنگ جهانی دوم، تشویق برای استفاده از هم پیمایی با اجبار و حمایت های دولت به دلیل محدودیت های شدید سوخت و اوضاع بحران اقتصادی صورت پذیرفت. فروشندگان در طول جنگ جهانی دوم دریافتند که با تحریک احساسات میهن پرستانه می توانند رفتار مشتریان را تغییر دهند، لذا برای بقای صنایع داخلی آمریکا یک نوع اتحاد و همکاری بین صاحبان صنایع و دولت آمریکا برای ارتقای استفاده از هم پیمایی و هم سواری صورت پذیرفت .

بحران انرژی دهه ۱۹۷۰

دومین مقطع زمانی استفاده و اوج گرفتن هم پیمایی مربوط به بحران انرژی در دهه ۱۹۷۰ میلادی می باشد. علاقه مردم به استفاده از هم پیمایی در پاییز سال ۱۹۷۳ و پس از اعلام تحریم نفتی غرب از سوی اتحادیه عرب به اوج خود رسید. در همان سال ها نیکسون، رییس جمهور وقت آمریکا، دریافت که برای مقابله با این تحریم باید صرفه جویی در مصرف سوخت را به عنوان یک راهکار اساسی دنبال کند. در ژانویه سال ۱۹۷۴، نیکسون قانون اضطراری «حفاظت از سوخت در بزرگراه ها» را امضاء و ابلاغ کرد و طی آن حداکثر سرعت برای تمامی خودروها در بزرگراه های ایالات متحده، ۵۵ مایل بر ساعت (۸۸ کیلومتر بر ساعت) اعلام گردید. در بند دوم این قانون از کسانی که در طرح هم پیمایی و هم سواری شرکت کنند، حمایت شده است. بر همین اساس دولت های محلی برای حمایت از هم پیمایی در اتوبان ها سرمایه گذاری کردند. در سال ۱۹۷۸، سرانجام اولین سرمایه گذاری برای راه اندازی خط ویژه برای خودروهای چندسرنشین (High Occupancy Vehicle) با علامت اختصاری HOV راه اندازی شد. اتوبان «شرلی مموریال» در ویرجینیای شمالی، اولین بزرگراهی بود که برای اتوبوس ها یک خط ویژه اختصاص داده بود. در خلال سال های ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۴ به خودروهای ۴ و بالای ۴ سرنشین نیز اجازه داده شد تا از این خط ویژه استفاده کنند. این امکان افراد زیادی را به استفاده از هم پیمایی و هم سواری ترغیب کرد، اگر چه بعدها در میانه دهه ۱۹۸۰ این عدد به ۳ سرنشین کاهش یافت.



استفاده از هم پیمایی و هم سواری در دهه ۱۹۷۰ برای اولین بار به عنوان ابزاری برای کاهش آلودگی هوا قلمداد شد. در سال ۱۹۷۰ قانون هوای پاک اصلاح شد و مطابق آن استانداردهای ملی کیفیت هوای محیط تدوین و مجوز کنترل آن به سازمان حفاظت از محیط زیست (EPA) واگذار گردید. پس از آن که طرح اولیه ایالت کالیفورنیا برای «کنترل حمل و نقل» جهت کاهش آلودگی هوا مردود اعلام شد، پیش نویس قانون هوای پاک در اواسط سال ۱۹۷۲ و برای حوزه لس آنجلس تهیه گردید. پیش نویس اولیه با واکنش های شدیدی مواجه شد، به ویژه اینکه برای کاهش مصرف بنزین برای ماه های پردود و آلوده تابستان از طریق سیستم جیره بندی بنزین، تا ۸۶ درصد تنزل سهمیه در نظر گرفته شده بود.



پس از مشورت های عمومی، سرانجام طرح کنترل حمل و نقل با برخی جرح و تعدیل ها در سال ۱۹۷۳ تصویب و ابلاغ گردید. یکی از مفاد اصلی طرح نهایی تبدیل دو فاز از ۱۸۴ مایل از بزرگراه ها و راه های شریانی به خطوط ویژه اتوبوس و هم پیمایی و ایجاد یک سیستم رایانه ای منطقه ای برای یافتن و به هم رساندن (Ride matching) افراد مشارکت کننده در طرح هم پیمایی بود. فاز یک طرح در ماه مه سال ۱۹۷۴ به انجام رسید و فاز دوم نیز در ماه مه سال ۱۹۷۶ به اجرا درآمد.



در سال ۱۹۷۶ به خودروهای سه سرنشین و بالاتر اجازه داده شد که از خطوط ویژه اتوبوس استفاده کنند. به واقع، این بخش از طرح که باید برای خودروهای چند سرنشین یک خط جداگانه اختصاص یابد تا سال ۱۹۸۵ در شهر لس آنجلس اجرا نشد و تا سال ۱۹۹۳ نیز فقط ۵۸ مایل از این خطوط به مرحله اجرا درآمد.

Author: هم ماشین (by Hammashin)